Český-jazyk.cz aneb studentský underground­

• přeložil Augustin Eugen Mužík
• název polského originálu: Czaty

V pozdní vévoda chvíli zděšen z parku v hrad pílí,
vzteku, hrůzy jím lomcuje chvění.
S lože nebesa strhne, zrak svůj do něho vrhne,
hledí, ustrne: ženy tam není!

Oči upírá k zemi, stojí bledý a němý,
vousy stříbrné kroutí si v zlobě.
Tiše zuby jen skřipne, v zad si rukávy připne,
volá kozáka Nauma k sobě.

"Slyšíš, luzo ty klatá, k čemu v zahradní vrata
na noc nedal jsi stráže ni feny?
Brašnu loveckou sejmi, pušku jančárku dej mi,
tažnou ručnici vezmi s té stěny."

Rychle zbraně své vzali, v sad se zámecký hnali,
tam kde loubí se k altánu sklání.
Vnitř na sedátku z hlíny dva se bělají stíny -
v bílém rouše tam sedí kás paní.

Oči velké si, žhavé kryje v kadeře tmavé,
ňádra bílým si zakrývá šatem,
druhou rukou zas vzpírá proti muži, jenž svírá
kleče v náruč ji s vášnivým chvatem.

Objav nohy jí v lkání šepce: "Sladká má paní,
tak již o vše mne zlý osud zloupil.
Všecky vzdechy tvé žhoucí, ruky stisknutí vroucí -
vše již napřed si vévoda koupil.

Tys ach po léta dlouhá byla jen moje touha,
v dáli po tobě duše má mřela.
On však netoužil - za to nabíd' lesklé ti zlato,
a tys navždy mu vzdala se celá.

Každý večer teď může lehna v prachové lůže
na tvých ňádrech svou starou leb houpat,
na tvých retech se rdících, na tvých růžových lících
sladkosť ssát a se v rozkoši koupat.

Já na koníku hbitém s luny nejistým svitem
pádil nečasem, soumrakem stinným,
bych tě pozdravil lkáním, s tebou loučil se přáním
dobré noci a zábavy s jiným."

Ona ještě se vzpírá, on ji úžeji svírá,
prosí, zaklíná v náruči těsné,
až již nemajíc síly bílé ruce své schýlí,
celá do jeho objetí klesne.

Kozák s vévodou tiše ze své vyhlédli skrýše,
pak se s nábojem za keře choulí.
Tam jej odhryzli, vzali, prutem do hlavně cpali
prachu hrsť, na to vražednou kouli.

"Pane!" kozák dí, "zle je, ďábel sám se mi směje,
nelze střelit ji - černá v tom kouzla.
Jak jsem kohoutek natáh', strach a hrůza mi v patách,
slza vřelá mi v pánvičku sklouzla."

"Tiše, zbojnický cháme, pěst má odpor tvůj zláme,
v růžku mém tu prach lískový pravý.
Nasyp čerstvého prachu, otři křesadlo, brachu,
pal v tu děvku neb do své psí hlavy!

Zvolna... napravo... výše - počkej - ještě ne - tiše!
dřív má panáčku posvítí rána!"
Kozák namířil bleskem, rána vylítla s třeskem,
vlítla - do lebky starého pána.

Na čekání v polském originálu (Czaty)

Z ogrodowej altany, wojewoda zdyszany,
Bieży w zamek z wściekłością i trwogą.
Odchyliwszy zasłony, spojrzał w łoże swej żony,
Pojrzał, zadrżał: nie znalazł nikogo.

Wzrok opuścił ku ziemi, i rękami drżącemi
Siwe wąsy pokręca i duma.
Wzrok od łoża odwrócił, w tył wyloty zarzucił,
I zawołał kozaka Nauma.

"Hej kozaku, ty chamie, czemu w sadzie przy bramie,
Nie ma nocą ni psa, ni pachołka?...
Weź mi torbę borsuczą, i janczarkę hajduczą,
I mą strzelbę gwintówkę zdejm z kołka".

Wzięli bronie, wypadli, do ogrodu się wkradli,
Kędy szpaler altanę obrasta.
Na darniowem siedzeniu coś bieleje się w cieniu:
To siedziała w bieliźnie niewiasta.

Jedną ręką swe oczy kryła w puklach warkoczy,
I pierś kryła pod rąbek bielizny;
Drugą ręką od łona odpychała ramiona
Klęczącego u kolan mężczyzny.

Ten ściskając kolana, mówił do niej: "Kochana!
Więc już wszystko, jam wszystko utracił!
Nawet twoje westchnienia, nawet ręki ściśnienia,
Wojewoda już z góry zapłacił.

"Ja, choć z takim zapałem tyle lat cię kochałem,
Będę kochał i jęczał daleki;
On nie kochał, nie jęczał, tylko trzosem zabrzęczał,
Tyś mu wszystko przedała na wieki.

"Co wieczora on będzie, tonąc w puchy łabędzie,
Stary łeb na twem łonie kołysał,
I z twych ustek różanych i z twych liców rumianych,
Mnie wzbronione słodycze wysysał.

Ja na wiernym koniku przy księżyca promyku,
Biegę tutaj przez chłody i słoty,
Bym cię witał westchnieniem i pożegnał życzeniem
Dobrej nocy i długiej pieszczoty..."

Ona jeszcze nie słucha; on jej szepce do ucha
Nowe skargi, czy nowe zaklęcia:
Aż wzruszona, zemdlona, opuściła ramiona,
I schyliła się w jego objęcia.

Wojewoda z kozakiem przyklęknęli za krzakiem,
I dobyli z za pasa naboje;
I odcięli zębami, i przybili stęflami
Prochu garść i grankulek we dwoje.

"Panie! - kozak powiada - jakiś bies mię napada,
Ja nie mogę zastrzelić tej dziewki;
Gdym półkurcze odwodził, zimny dreszcz mię przechodził,
I stoczyła się łza do panewki".

"Ciszej, plemię hajducze, ja cię płakać nauczę!
Masz tu z prochem leszczyńskim sakiewkę;
Podsyp zapał, a żywo zczyść paznogciem krzesiwo,
Potem palnij w twój łeb, lub w tę dziewkę.

"Wyżej... w prawo... pomału... czekaj mego wystrzału:
Pierwej musi w łeb dostać pan młody..."
Kozak odwiódł, wycelił, nie czekając wystrzelił,
I ugodził w sam łeb - wojewody.